رهگذري تشنه به ابي رسيد ....تابو توان رفته به تابي رسيد ---- تا كه بنوشيد كمي از اب جوي .... بار دگر تازه كند رنگ و روي ----- كالبد خسته به ان جوي كشاند ...... مشت پر از اب به صورت فشاند ---- هرچه توانست از ان اب خورد .... با خود از ان اب به اندازه برد ---- چند قدم دور شد از اب جوي .... بار دگر كرد به ان اب روي ----كرد نگاهي در ان اب پاك.... اب دهان ريخت و پاشيد خاك --------------------- اب صدا كرد كه اي رهگذر .... اي بشر اي خالق علم و هنر ----اي به شب تارفلك ماهتاب ..... راحت دلهاي پر از التهاب ---- اي گهر پاك خداوندگار .... اي تو بر گلشن پروردگار ---- اشرف مخلوق و چنين كاستي !!؟....جوهر دانائ و ناراستي !!؟---- انچه تو كردي ز رخم پاك شد ....سينه من پاك از ان خاك شد---- صورت خود ديدي و نشناختي .... اب دهان روي خود انداختي ---- اب اگر داد به جسم تو جان ....پاسخ او كي بود اب دهان !!!!!!!!!!!!!!!!!!!( از علي حيدري ).